قوانین جزایی ایران از حیث شرایطی که برای شاهد در نظر گرفته اند به دو دسته تقسیم شده اند دسته ای که شهادت شاهد در آنها موضوعیت دارد و شهادت به عنوان دلیل شرعی مورد استفاده قرار می گیرد و دسته ای دیگر که در آنها طریقت دارد و شهادت برای اطلاع شنیده می شود. هنگامی که شهادت شاهد به عنوان دلیل شرعی مورد استناد قرار می گیرد شاهد باید دارای شرایطی باشد که ماده ۱۵۵ قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری نیز به آنها اشاره کرده است. طرف مقابل دعوا می تواند در جرح شاهد هر یک از این شرایط را هدف بگیرد. وقتی شهادت کذب موجب صدور حکم قطعی شود، راه برای اعاده دادرسی باز است. برای اینکه شهادت دروغ مشمول اعاده دادرسی قرار گیرد شرط اول آن است که حکم برمبنای کذب شهود صادر شده باشد. علاوه بر این ادعای محکوم‌علیه به تنهایی مبنی بر کذب بودن شهادت شهود کافی نیست بلکه این مورد باید در دادگاه به موجب حکم قطعی اثبات شود. برخی افراد برای اینکه جریان دادرسی را از مسیر صحیح خارج کنند افرادی را برای شهادت استخدام می کنند. اما مقامات قضایی با چند سوال ساده به صلاحیت نداشتن او پی می برند و شهادت آنها را نمی پذیرند. بنابراین در صورتی که یکی از طرفین دعوا شاهدانی بدون صلاحیت در دادگاه حاضر کند طرف مقابل می تواند آنها را جرح کند و شهادت آنها را از اعتبار بیندازد.